Tampilkan postingan dengan label Cekak. Tampilkan semua postingan
Tampilkan postingan dengan label Cekak. Tampilkan semua postingan

Kamis, 31 Oktober 2013

Andong lan Laler Cilik


 Cerkak
                                    
Jaman mbiyen ana andong nggawa momotan jambu kluthuk lagi mlaku saka
Selarong arep menyang Pasar Bantul. Jaman iku dalane isih
gronjal-gronjal digawe saka watu durung ana aspal. Nalika andong lagi
liwat dalan sing kebak wedi, ana laler cilik mencok ning nduwure
andong. Bareng karo mencoke laler, lakune andong malik rindik. Ora
amarga kabotan laler, nanging amarga rodane kepater dening wedi sing
mbleder ning ndalan.

Nanging rindike andong tumrap laler dianggep amarga kapencokan deweke.
“Wah andong iki dadi mlakune alon-alon, mesti merga jarane kabotan
awakku” pikire si laler kanthi ati bungah rumangsa paling abot sak
donya.
“Sapa sing iso nandingi abote awakku, ora ana kewan liya sing luwih
abot timbang aku!”.

Sakwise sakwetara mencok ning andong, laler banjur jeleh terus mabur
meneh. Nalika Laler mabur, andonge pas liwat dalan sing ora ana
wedine. Dadi lakune andong malik cepet maneh. Si Laler kang gegeden
rumongso tambah yakin menawa deweke abot tenan. “Weladalah, tak
tinggal sedilit wae, andonge langsung biso mlaku banter. Wah, nek
ngono aku iki abot temenan ya!” celatune si laler.

Laler banjur mikir, manawa deweke mencok ning andong karo ngobahke
sewiwine mestine si andong bakal mlaku luwih banter amarga kasurung
dening obahe sewiwi. Laler trus nyoba mencok maneh ning andong karo
ngobahke sewiwi. Dumadakan andong malik mlayu banter banget
ngedap-edapi. Laler kaget banget ngantek awake kontal saka andong.
Untunge deweke iso mabur sakdurunge tiba ning lemah.



Sajatine andong mau iso mlayu banter banget amarga dalane ndronjong,
Dadi lumrah menawa mlakune luwih banter wong diewangi gravitasi bumi.
Nanging lelakon itu agawe Laler dadi tambah ge-er. Trus
mbengok-mbengok marang jarane andong.. ‘Sorry, sorry Kang Jaran, aku
salah ngukur kekuatanku. Anggonku ngobahke sewiwi sajake kebanteren,
dadi andongmu mlakune banter banget. Sorry ya, sesuk maneh anggonku
ngobahke sewiwi rindik wae”. celatune Laler kanthi ati mongkok (Undil
Okt 09).

bacaan:
Tjrita Pantja Warna oleh S. Har, Penerbit PT. Jaker Jogjakarta


tags: blog bahasa jawa, cerkak, cerita cekak, cerita pendek bahasa
jawa, cerkak anak
Diposting oleh undil10/18/2009 08:01:00

Ngoceki Cerkak
(analisis cerkak)

Judul cerkak    : Andong Lan Laler Cilik
Pengarang               : S.Har
Sumber  : Tjrita Pantja Warna oleh S. Har, Penerbit PT. Jaker Jogjakarta

A.analisa
1.Tema          :  Kewan Kang Seneng Nudoh&Mentel

2. Paraga:Watak :   Laler.      Watak  :
-mentel                 : nalika laler mbengok-mbengok marang jarane andong..
‘Sorry, sorry Kang Jaran, aku salah ngukur kekuatanku. Anggonku
ngobahke sewiwi sajake kebanteren, dadi andongmu mlakune banter
banget. Sorry ya, sesuk maneh anggonku ngobahke sewiwi rindik wae”
-seneng nudoh    : nalika laler miker “Wah andong iki dadi mlakune
alon-alon, mesti merga jarane kabotan awakku”.  pikire si laler kanthi
ati bungah rumangsa paling abot sak donya & ngomong Weladalah, tak
tinggal sedilit wae, andonge langsung biso mlaku banter. Wah, nek
ngono aku iki abot temenan ya!”

3.Setting               :  -Papan       : Dalan Tumuju Pasar
                           -Wektu       : Nalika Andong Arep Ning Pasar
                                   -Suasana     :
-mbingungake    : nalika laler mikir awake laler iku sek paling abot sak donya
-nyedihake              : nalika laler tiba saka jarane dokar sek lakune dadi cepet
-nyenengake     : nalika laler bangga bisa nggawe cepet lakune jaran
4.Alur                  : Maju

5.Sudut Pandang : Laler kang usil lan seneng seneng nganggep yen
marang liyane lan awake dewe

6.Amanat                :  - Aja Pada seneng nudoh yen awake dewe iki
                           Paling apik,elek,pinter,bodho…… lan sak jenise
   -Aja seneng nudoh liyane sek ora bener
-Aja mikir sing aneh-aneh sing gawe bingung lan ora mlebu akal


Nama    : Muhammad Zahwan Rafiadzkay
No.Abs  : 18
Kelas   : 7a
Sekolah : SMP N 1 Wonosobo

Crita Cekak


Nama                        : Yohanes Suroto Dwi Pamungkas
No. Presensi             : 32
Kelas                        : VII H


 
Akibate Ora Nggarap Tugas

            Ing dina Selasa kelas VII G SMP 1 Kaliwiro kagungan pelajaran Basa Jawa. Guru Basa Jawane yaiku Bu Rika. Wektu kuwi Bu Rika ora bisa mulang amarga badhe tindak rapat. Banjur Bu Rika maringi tugas didhawuhi ndamel cerkak. Tugas kuwi digarap nganggo cara kelompok. Ngendikane Bu Rika anggota kelompoke terserah nanging jumlahe 5.
            Kelompok 1 yaiku: Vivi, Fika, Lisa, Tika, lan Eli. “Lah iki prige? angel tugase“
Kandane Tika. “Apa ora usah digarap? Paling Bu Rika lagi tindak rapat, mending njajan maring kantin” jawab Eli. Vivi, Fika, Lisa, lan Tika pada setuju.
            Sawise sejam, Bu Rika wis rampung rapat banjur mlampah dhateng SMP. Nalika wis tekan SMP, Bu Rika ngelak banjur dhateng kantin. Ing kantin Bu Rika kepanggih kalian Vivi, Fika, Lisa, Tika, lan Eli. “Lo, kok palah padha njajan?” kandane Bu Rika. “Niku bu” jawab Vivi, Fika, Lisa, Tika, lan Eli. “Niku nopo?” jawab Bu Rika. Banjur Vivi, Fika, Lisa, Tika, Lan Eli ora bisa njawab, teras didukani Bu Rika amargi mboten nggarap tugas.

Kamis, 24 Oktober 2013

CERKAK LAN ANALISIS-E


 TUGAS ANALISIS CERKAK :

 Nama anggota : Gita Wahyuning S (14), Marriysa Puteri N (17), Mutiarani Qotrun N (22)

 Rania Salma K (27)  Kelas : VII H


I. JUDUL CERKAK :  SEPISAN LAN PUNGKASAN

Wektu kuwi aku lagi muggah kelas 7. Nalika mlebu kelas, ana murid anyaran lanang

sing teka saka papan adoh. Nanging murid anyar kuwi ora biyasa. Dheweke duwe

cacat awak. Sikile sengkleh siji sing tengen, awake gering, lan rambute rada arang,

nyaris gundul. Pokoke mesakake banget perawakane.

Ing dina sepisan muggah kelas kuwi, Bu Guru ndawuhi saben murid kanggo

ngenalkake awake dhewe-dhewe ing ngarep kelas.. saiki gilirane cah anyaran lanang

mau ngenalkake awake. Dheweke digeguyu kanca-kanca liyane, kelas dadi rame,

bocah-bocah padha cekakakan. Bu Puji, wali kelasku ndawuhi murid-murid meneng.

Nanging yo dasare bocah tetep ora bisa meneng, bocah-bocah ngempet ngguyu nganti

rupane abang. Maksude kareben ora diseneni Bu Guru.

Mlakune cah anyaran mau nagnti keseret-seret. Wektu dheweke ngadek sikile

gemeter. Ing ngarep kelas, banjur dheweke ngenalke awake.

” Je . . jeneng . . jenengku . . Tom . . Tomo ” jarene gagap. ” A . . aku . . sa . . saka . .

ess . . SLB Harapan 1 .”

Kanca-kanca sing awit mau ngempet ngguyu, dadi ribut. Sanajan mengkono anggone

Tomo ngomong tetep diteruske. Ana rasa mesakake sumelip ing atiku.

Tomo mesti mangkat paling gasik ning sekolah. Sesuk esuk, pas Tomo lagi mlaku

karo nggawa buku saktumpuk, sikile disandung karo kancaku sing gaweane ngenyek

Tomo. Dheweke tiba, bukune morak-marik ning jubin. Atiku trataban weruh kedadean

kuwi. Ora ana sij-sijia kancaku sing arep nulungi Tomo. Malah padha nggeguyu, ana

sing mung ndeloki kanthi rasa jijik. Aku langsung ngadek, aku arep nulungi Tomo

karo mberesi buku-bukune Tomo sing morak-marik mau. Tomo banjur ngucapkake

maturnuwun karo aku, tangane isih ngebut-ngebutke klambine sing reged.

Ing sekolah, Tomo ora nduwe kanca. Kanca-kanca sing lanang malah pada ngenyeki

awake Tomo. Ana sing ngenyek nganggo omongan lan ana sing ngenyek karo niru-
niru solah bawane Tomo. Nalika kanca-kanca sing wedhok ora gelem cedhak-cedhak

karo Tomo. Amarga perawakane Tomo sing cacat mau. Wiwit prastawa pas aku

nulungi Tomo, dheweke dadi seneng nyedhaki aku. Tomo wis nganggep aku dadi

kancane. Aku yo narima wae, kanggo aku kabeh kuwi kancaku. Aku ora mbeda-
bedakake kanca. Nanging aku ora cedhak-cedhak banget karo Tomo, mung kanca

biyasa. Soale aku nduwe kanca kenthel dhewe. Aku ora ngerti nek Tomo nganggep

aku dudu kanca biyasa.

Nganti ing sawijining dina, pas aku lan kanca-kanca kenthelku lagi padha ngumpul,

Tomo teka banjur srawung marang aku lan kanca-kanca. Pas aku lan kanca-kanca

jajan, yo ditutke karo Tomo. Pokoke ning endi-endi aku lan kanca-kancaku ditutke.

Wis ngrasa rak kepenak, aku ngusir Tomo nanging carane alus. Tomo malah saya

nyedhaki aku, aku sing lagi sensitif dadi mbentak Tomo. Karo kaget, Tomo mlayu

mboh ning endi.

Udakara patang wulan sakbanjure kuwi, Tomo wis seminggu ora mlebu sekolah. Aku

dadi goreh. Pikiranku ngentha-entha ngapa Tomo ora mlebu sekolah nganti seminggu

lan ora ana kabar ngenani Tomo.

Bali sekolah, aku sakanca sekelas nggoleki omahe Tomo kanggo mastikake kabare

Tomo. Aku lan kanca-kanca njaluk alamat omahe Tomo marang Bu Guru.

Aku lan kanca-kanca mlaku muter-muter nggoleki alamat omahe Tomo. Nganti tekan

ing perumahan gedhe. Omah-omahe megah kaya gedung. Banjur dhewe tekan ing

ngarep omah sing ora kalah gedhene karo tanggane. Aku ndodog lawang omahe sing

gedhe dhuwur saka kayu jati. Ora let suwe, saka njero, ibuke Tomo mbukake lawang.

Ibune nduwe paras sing ayu, nanging mripatne kethok bengkak kaya bar nangis. Ibune

Tomo manggakake dhewe mlebu. Aku sakanca-kanca isih mlengo ndhelok omahe

Tomo sing megahe kaya gedung.

Ibune Tomo wis ngerti tekane dhewe arep nakoni Tomo. Karo ngomong mripate

mbrambang. Ibune crita nalika wiwit cilik Tomo duwe penyakit sing serius. Wis

pirang-pirang kali Tomo nglakoni terapi, karo ngombe obat-obatan saka dokter utawa

obat-obatan tradisional kayata jamu. Ibune Tomo nalika crita mandheg sedela, mripate

nerawang ing langit-langit omah.

” Wiwit cilik, Tomo ora nduwe kanca. Biyasane wong-wong padha ora gelem cedhak-
cedhak Tomo amarga perawakane sing cacat. Sanajan mengkno, Tomo ora tau isin

utawa ngeluh karo keadaane. Dheweke pengen banget mlebu sekolah umum kanggo

nggolek kanca. Sadurunge Tomo sekolah ning SLB. Tomo wis ditinggal Bapake

wiwit umur 6 taun, gara-gara bapak nduwe penyakit sing padha karo Tomo. ” critane

Ibune Tomo, Bu Neli.

”Lha Bu, saiki Tomo ting pundi? ” pitakonku nyela critane Bu Neli. Aku wis ora

sabar, atiku wis dagdigdug ora karuan. Pikiranku wis ning endi-endi.

Bu Neli malah nunduk, ” Tomo wis nyusul Bapake.” wangsulane Bu Neli. Kanthi rasa

ora percaya, aku lan kanca-kanca liyane nangis ing kono. Aku wis ora bisa ngmong

apa-apa. Dadi Tomo wis meninggal ? Ngopo cepet banget ? Aku durung sempet

njaluk ngapura marang Tomo.

Teka-teka Bu Neli takon, ”Iki ndak Dek Olin?” Aku manthuk alon. Banjur Bu Neli

maringi lipetan kertas saka kantonge. Aku ndredeg.

” Sadurunge lunga, Tomo pesen karo Ibu kareben surat iki diaturake Olin. Tomo

pengen ngucapake maturnuwun amarga Dek Olin gelem dadi kancane Tomo. Dek

Olin pancen kanca sepisan lan pungkasane Tomo.”

Aku mbuka lipetan kertas mau. Atiku trenyuh, aku nangis sesenggrukan maneh ing

kono. Nyatane Tomo isih nganggep aku kancane, malah sahabate.

” Mo, aku njaluk ngapura yo .. .”

*****
 II. ANALISIS CERKAK :

1. Tema : Kekancan

2. Tokoh : Tomo, aku (Olin), Bu Neli, Bu Puji, kanca-kanca kelas 7

3. Latar : Sekolah lan omahe Tomo

4. Watak : Tomo → menengan, apikan

   Olin→apikan, seneng tetulung, peduli karo wong liya

   Bu Neli→sayang karo anake, apikan

   Bu Puji→peduli marang murid-muride

   Kanca-kanca kelas 7→usil, seneng mbeda kancane

5. Alur : Maju

6. Amanat : Aja seneng mbedak-mbedake kanca lan aja seneng moyoki kancane 
   
                dhewe amarga kuwi bisa gawe kancane dhewe lara ati.